آزمایش ESR  یا همان سرعت رسوب گلبول های قرمز یک آزمایش بسیار متداول است ، ولی هیچ گاه این آزمایش یک آزمایش اختصاصی نبوده و به عبارت بهتر نه تنها نتایج طبیعی منتفی کننده حالت التهابی و عفونی نمی باشد بلکه از روی مقادیر بالای آن نیز نمی توان بیماری خاصی را شناسایی کرد . فی المثل در بیماری های بسیار گسترده ای میزان آزمایش سدیمانتاسیون  افزایش می یابد مانند سکته قلبی ، سل ،  بد خیمی ،آنمی مگالوبلاستیک ، سیروز کبدی و بسیاری از بیماری های دیگر ، که هیچ ارتباطی با یک دیگر ندارند . از سوی دیگر حالت فیزیولوژیک متعددی نیز بروی میزان بدست آمده از این آزمایش موثر است به طور مثال در بانوان باردار میزان سدیمانتاسیون ، بدون آنکه هیچ گونه ضایعه پاتولوژیکی در میان باشد افزایش قاطعی می یابد، بنابراین هیچ گاه از روی یک افزایش میزان سدیمانتاسیون ، پزشک قادر به تشخیص بیماری نخواهد بود ، مگر آنکه توام با علائم بالینی و آزمایشات پاراکلینیک دیگری باشد .

فاکتور های موثر بر آزمایش ESR  را می توان به دو دسته تقسیم کرد  :

1) فاکتور های پلاسمائی

2) فاکتور های اریتروسمی

فاکتو های پلاسمائی موثر بروی آزمایش ESR :  بالا بودن مقادیر پروتئین های زیر در پلاسما موجب بیشتر شدن سرعت سقوط یاخته های سرخ و در نتیجه افزایش نتایج آزمایش سدیمانتاسیون می گردد .

الف ) فیبرینوژن : بالا بودن میزان این پروتئین در پلاسما بیشترین اثر را در افزایش میزان نتیجه آزمایش ESR دارد .

ب ) به ترتیب افزایش گلبول هایγβ αنیز بروی افزایش سرعت یاخته های سرخ (هر چند نه به شدت فیبرینوژن ) موثر می باشند .هر چند هیچ ارتباط  مطلقی ما بین ESR و پروتئین های مختلف پلاسما به جز موارد بالا یافت نشده است ولی به نظر می رسد که میزان آلبومین و مقادیر ESR با هم نسبت عکس داشته باشند که پاره ای از محققان علت این یافته را کاهش نسبی گلبولین ها در واحد حجم ، بعلت افزایش آلبومین ذکر نموده اند .گلیکوپروتئین های غیر اختصاصی مانند CRP  نیز موجب تسهیل ایجاد شدن رولو و در نتیجه افزایش مقادیر سدیمانتاسیون می گردند . از چربی ها، لسیتین موجب کاهش و کلسترول باعث افزایش مقادیر ESR می گردند .